After serving the University of Istanbul, Cerrahpasha Faculty of Medicine for 41 years, Prof. Dr. Agop Koto?yan, otherwise also known as “ the famous dermatologist Agop without the arm “, has retired in last November. As luck would have it, he –the Agop Hodja – was born in the Delivery Room of the same Cerrahpasha Hospital 66 years ago. The hospital was 15 minutes away from his home by walk.
Preferring the official name of “ Kocamustafapasha” to the name Samatya,widely used by the people, he used to quip and boast; “ I am with pasha by birth..”. ‘Agop Hodja’, as he is called by his friends and colleagues, was respectfully sent away to his new life style by his devouted patients, students some of whom are now well respected scientists and colleagues from the hospital where he worked tirelessly and cared for countless amount of patients for four decades, after a . . .
solemn farewell ceremony.
In fact, what has retired was the symbol of determination, a personality who missed death by so little yet decided to strongly continue living miraculously. Having reached his highest professional achievements 30 years ago like heroes in epic tales, Agop Hodja shunned the limelight, stayed away from magazine journalists saying that it would be ‘advertisement’ of doctors themselves to take on the stage unless it was for presenting a scientific and medical discovery. It was very difficult to interview this humble yet very successful doctor who has set up the first clinic and laboratory in Turkey for study of sexually communicable diseases, who has become leading scientist in several medical specialties, and who has shown the way by his several discoveries in the medical sciences.
His life story could have started like a beginning of an epic story. But, in order not to lose sight of several drastic events in his life, we decided to chronologize the real events in his life.
There was once a little boy, named Kirkor, born in the Village of Terzili, in the borough of Akda? Madeni of the City of Yozgat in Turkey, of a poor family. He was Agop’s father.
Kirkor Koto?yan, born in 1911, lost his father at the age of 4 during the infamous internal strife and fighting of 1915. His mother saved him from death wielded by the bandits who massecred every man in his village, by hiding him in the caves of the village. They have sheltered to their neighbors who cared for and supported them after the departure of the bandits. Only after the peace and quiet have arrived, they were able to return to their own village.
Kirkor Bey, the father, married to a young woman, Makruhi Han?m, from the Village of ??dere of Yozgat, when he was 25 years old. The family moved to Istanbul in 1938 and settled in the borough of Samatya. A year later, the first son of the family, Agop, was born in the same hospital, Cerrahpasha Hospital of the Istanbul University, Faculty of Medicine, where he would later serve for years.
Kirkor Bey, his father, used to work in construction sites while his mother worked in the nearby factory. Poor but content, the family registered thir son at the Sahakyan Armenian Elemantary School in Samatya. His father bought him a brand new jacket to wear with first year of his schooling. One day, after swimming in the sea near Samatya, Agop notices that his new jacket was no longer where he left it at the beach, having being stolen by thieves. In addition to having lost his jaclet, he was admonished by his poor mother who could not readily afford another jacket for him for the next three years. Nowadays, agreeing with his mother, Agop remembers resolutely “ we were poor, we received bread with the subsistence help of the government and did not taste sugar or meat for months”.
The little Agop started to work at the young age while at the elementary school like some of his friends. He was working at a silversmith’s workshop when he finished the elementary school. While working there one hot summer day, he let his sleeve and thus his right arm caught in the press, destroying his total arm up his shoulder. Although the doctors in the hospital concluded that the kid, with this kind of injury at this young age would not survive, after remaining in coma for several days, he opened his eyes to the world again, in the Cerrahpasha Hospital where he would serve the other patients for decades.
He recovered fast that summer but was heart-broken each time his friends and others looked at him with pity which he couldn’t take. Although registered to the school for the upcoming semester, he did not attend the school but steadily and consistently studied on his own outside the school with hekp of the books he bought himself. After spending a year at home studying and thinking at the same time that he must educate himself at any cost and decided to go back to the Bezciyan Middleschool at Kumkapi District of Istanbul.
He continued to work during summer periods and weekends while attending his formal school years. He sold things at the streets, he worked in clothing manufacturing plants in order to help with the househould expenses of his family, never forgetting to give spending money to his sisters, Hripsima and Maryam.
While successful at the Middleschool, he actually topped his performance at the Galata Gestronogan Highschool. First in his class every year, he brought home Certificates of Appreciation and awards every year. He was also interestd in soccer, particularly a fervent admirer of the famous Fenerbahce Club for the last 26 years. Also interested in basketball but unable to play due to his only one arm, he devoted himself with a great energy and stubborness to the game of soccer at the highschool age and moved up successfully to the ranks of the local Samatya Genclik Klubü.
Whe he succesfully entered in 1957 the Faculty of Medicine of the Istanbul University, he found himself at the same hospital where he recovered from a near-death condition after the press accident when he lost his arm. As he entered thr doors of this faithful hospital, he couldn’t help remembering and murmuring to himself “ You saved my life one day old sport…. Now it is my turn to pay back…”. While teaching the highschool kids for pocket money during his medical school years, he did not not neglect play soccer with the team of the Cerrahpasha Hospital.
Again, he finished in 1963 the Faculty of Medicine with honors. He worked for year as an intern at the Capa Hospital Dermatology and Communicable Diseases Department. The following year, he accepted a Teaching Assistant position with the same hospital. His master’s thesis in the Dermatogy Department was called “ Clinical and Biochemical Research on Impetigo Herpetiformis Cases “.
In 1967, he became the Chief Research and Teaching Assistant of the Cerrahpasha Faculty of Medicine before he was sent to Germany in October 1969 by the Faculty to further study in his field. After learning German Language in four months good enough to study, he was assigned to work with famous Prof. Dr. Nödl in the Department of Dermatology of the Saar University of Hamburg. He also studied for short periods in the same university Departments of Allergy and Histology. His stay and studies in this university was extended one more year free of charge by the Trustees of the University due to his great success at his work.
Before he lost his right arm in the accident in 1952, like everyone else, Dr. Koto?yan used to use his right hand. After the accident, he worked very hard to learn to use his left hand and arm. He particularly suffered the most during his college years. He had worked very hard to learn to use his left hand and arm at the Faculty of Medicine for being able to draw fluid into his injection needle, use the needle with hand to make an injection to a patient. He injected water into oranges at home to improve his ability in this area, sometimes sleeping at the labs while working at it. In order to improve his ability to suture a wound, he practiced at home mending all the old clothing where there was torn or separate edges. In two years, without any help from others, he recovered from the loss of his right arm, acting like a normal doctor with no impairment.
One year after his return from Germany in 1972 to the Cerrahpasha Hospital, he successfully moved up to the Assistant Professor position. He became a full professor in 1979 by presenting his thesis titled “ Immunological Studies of the Acne Vulgaris Cases “. Beyond German language, he learned on his own English and French and became famous all over the world by giving lectures, speaking at the medical conferences outside Turkey. He authored two books and wrote professional articles totalling more than 300 in foreign press.
In 1975, he married Suzan Han?m. During his final talk at the retirement ceremony given to his honor on November 21, 2004, he said the following : “ I am not thanking two persons…one of them is my mom who brought to me to the beginning of this road; the other is my wife Suzan who elevated me to this position in my professional life. It is not that I am not thanking them, it is just that I am unable to thank them… Simply because, I already owe them everything. “
THIS IS CALLED ‘ LOVE OF THE COUNTRY ‘ He has received offers to join from very reputable universities in the world, such as United States, Germany, France and Canada. They offered him to stay and chair his own department. Refusing the all, he famously relied laughingly to statements like “ You lost your grandfather because he was an Armenian, you lost your arm because you were poor; then, why do you stay in this country ? “ What did he think for all these accusations ?... “ Yes, it is true that I suffered a lot in my country. I lived in lowest levels of impoverishment…True; lost my grandfather, my childhood and my arm nut not my ‘path’… I never thought for a minute that I am any different from anyone of the millions living in this country… I accepted and assumed as my brother all the people living on this land .. To love a country is not just love the good and bad days you experience in this country. Love of a country is to remain with the country in the good and bad days, to remain here at the homeland with everyone else… There is a proverb here in this country; “ ..an empty wheat spike stands upright but the one with wheat remains inclined..” I have always remained ‘inclined’ in this world, I never liked self-aggrandizement and pride, never stood up with false pride and empty self-imposed recognition, never said ‘I know everything’, I only held tightly the rope of knowledge and science. I did not leave my job and my responsibilities to luck and chance. Because, I worked very hard, never left a blank spot or unverified gap of knowledge. “
This extraordinary doctor further said while bidding goodbye in his retirement ceremony : “ My duties in this wonderful teaching instution is actually ending after spending 32 years in teaching out of the 41 years 3 months association with it. It is difficult to express the feelings I now have. One meets the first time a blank feeling and space in heart and mind when the time comes to say goodbye. One realizes something one never experienced before within the busy days of life. Agop the lovely baby lamb of his mother, Agop the silversmith, Agop the soccer player, Agop the student in Germany, Agop the profesor, assistant and the teacher teaching the highschool students for pocket money…They all have come together now, asking smartly ‘ What will happen now…? ’ “. Continuing his speech, he finally said: “ Hey… all these identifications I counted just now…If you would not feel shamed, you would declare me ‘dead’, but I am here now, elder than all of you, saying I am not dead…until I am dead.”. Everyone in the auditorium stood up, cheering and clapping.
Agop Bey is still continuing to work as a doctor in a private clinic of his own designed by his architect son, still humble and determined helping his patients in Istanbul.
His mother, Makruhi Han?m, 87, was unable to come to her son’s retirement ceremony due to an illness. Instead, his sister, Hripsime Koto?yan, the famous mathematician to whom Agop used to give pocket money, came to the pulpit. She read the letter from their mother who couldn’t come :
“ My Soul Dear Agop, Neither your father nor myself knew how to write and read. You went to school, educated yourself. You worked very hard and always studied, my dear…We were poor and were unable to make any monetary contributions for your journey which took you where you are today. Look here; I am declaring right now in front of everyone…Son; we coul not help you as required and we felt so sorry for that. Your father, who tried very hard to conceal his feelings felt very sad about it, also. Yet, you made us proud….Won every difficulty you faced….God, who helps the poor birds to fly, gave you wings to fly when you exhibited your desire to fly…My dear soul Agop; you worked very hard and now you are tired. I would say “ Rest a little now…” but I know you would not listen… I am now a little sick but you know that I am right there next to you…You should also know that your loving little mother is so proud of you… And, your father, looking down at you from Heaven, smilingly… My dear soul, my son, I kiss your dark eyes…”
Kindly Translated By Sadi Dinlenc
Source in Turkish:
Cildiyeci Kolsuz Agop
Prof. Dr. Agop Kotoğyan yani meşhur ‘Cildiyeci Kolsuz Agop’, 41 yıl hizmet verdiği İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nden geçtiğimiz kasım ayında emekli oldu. Tesadüf bu ya Agop Hoca, bundan tam 66 yıl önce Cerrahpaşa’nın doğum kliniğinde dünyaya gelmişti. Hastane, evlerine 15 dakika yürüyüş mesafesindeydi.
Doğduğu Samatya semtini diğer adı Kocamustafapaşa’yla seven Kotoğyan, ‘Doğma büyüme Paşalıyım’ diye övünüyor. Agop Hoca, yıllarca hasta baktığı, laboratuvarında göz nuru döktüğü, kimileri şimdi namlı birer profesör olan öğrencileri, vefalı hastaları ve mesai arkadaşlarının katıldığı törenle uğurlandı.
Veda eden aslında azmin, direncin, ölümlerin eşiğinden dönüp hayata sıkı sıkı sarılmanın simgesi, yaşayan bir efsaneydi. 30 yıl önce mesleğinin zirvesine oturmuş, masal kahramanına dönüşmüştü. Hayatının içine girmek zordu. Çünkü gazetecilerden uzak duruyor, doktorların artist olmadığını, bilimsel tebliğler dışında dışarıya seslenmenin reklam olabileceğini savunuyordu. Türkiye’de, cinsel yolla bulaşan hastalıklar kürsüsünü ilk kuran, çeşitli bilim dallarında bölüm başkanlığı yapan, yeni buluşlarla çığır açmış bu doktoru albüm sayfalarımıza alabilmek için günlerce uğraştık. Sonunda hatırını kıramayacağı dostlar araya girdi, bize hayatının kapılarını araladı. İşte gördüklerimiz.
Aslında bu albüm şöyle başlayabilirdi: ‘Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde Yozgat’ın Akdağ Madeni İlçesi’nin Terzili Köyü’nde Kirkor adında bir çocuk varmış. Küçük Kirkor, kendi halinde yaşayıp giden yoksul bir ailenin çocuğuymuş.’ Ama masalsı hayatın içinde gerçeği kaybetmemek için kronolojik sırayla anlatmayı doğru bulduk.
Agop’un babası Kirkor Kotoğyan, 1911 doğumlu. 1915 yılında, yani Anadolu’daki o büyük kaos döneminde henüz dört yaşındayken babasını kaybetmiş. Köyünü basan çeteler köydeki tüm erkekleri öldürmüş. Küçük Kirkor’u annesi, onu madendeki mağaralara kaçırarak kurtarabilmiş. Sonra da bir yakınlarının yanına sığınmışlar. Olaylar yatışıp saldırılar durunca yanmış, yıkılmış, talan edilmiş köylerine dönebilmişler.
Kirkor Bey, 25 yaşındayken Yozgat’ın İğdere Köyü’nde yaşayan Makruhi Hanım’la evlenmiş. Aile 1938’de İstanbul’a gelmiş ve Samatya’ya yerleşmiş. Bir yıl sonra da ilk çocukları Agop, İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’nin Cerrahpaşa’daki hastanesinde doğmuş. Dünyaya gözlerini açtığı, ilk görüntüleri, ilk sesleri duyduğu bu hastane ile ömür boyu sürecek kader birliği de böylece başlamış.
Babası Kirkor Bey, inşaatlarda kalfa olarak çalışır, annesi de Samatya yakınlarında bir fabrikada işçilik yaparmış.
KOLUNU PRES KAPTI
Çok yoksullarmış. Küçük Agop, Samatya Sahakyan Ermeni İlkokulu’na başladığı yıl, babası ona bir ceket almış. Bir bahar günü arkadaşlarıyla Samatya sahilinden denize girip çıkmış ve bir bakmış ki ceketin yerinde yeller esiyor. Anasından bir ton dayak yediği gibi tam üç yıl boyunca da ceketsiz kalmış. ‘Bana yeni bir ceket almaları mümkün değildi. Ekmeği karneyle alıyor, aylarca et ve şeker yüzü görmüyorduk’ diye annesinin köteğine hak veriyor şimdi.
Küçük Agop, daha ilkokuldayken işe başlamış. Mezun olduğu yıl bir gümüş atölyesinde çalışıyormuş. Sıcak, çok sıcak bir yaz günü, gümüş kalıpları plaka haline getirmek için kullanılan presin silindiri iş önlüğünün kolunu kapmış. Sonra da elinin tamamı omuzuna kadar presin altında un ufak olmuş. Hastaneye vardığında doktorlar, ‘Bu çocuk yaşamaz’ demiş. Ameliyat olmuş, günlerce komada kalmış ve bir gün gözlerini açıp hayata yeniden merhaba demiş. Kaderin cilvesi bu ya, yine Cerrahpaşa Hastanesi’ndeymiş.
O yaz sonunda kendisini tamamen toparlamış ama çevresindekilerin acıyarak bakması kalbini çok kırıyormuş. Bu yüzden kayıt yaptırdığı halde okula gitmeyeceğini söylemiş babasına. Okula gitmemiş ama aldığı ders kitaplarını her gün muntazaman okuyarak kendine göre bir tedrisat yapmış. Okulsuz geçen bu yıl boyunca hep düşünmüş. O küçük ve artık tek kollu bedeniyle bir meslek sahibi olamayacağına karar vermiş. ‘Okumalıyım, her ne pahasına olursa olsun okumalıyım’ demiş. Ve dönem başlayınca Kumkapı Bezciyan Ortaokulu’nda eğitime geri dönmüş.
Bütün okul hayatı boyunca, yazları ve hafta sonları çalışmaya devam etmiş. Tahtakale’de işportacılık yapmış. Konfeksiyon atölyelerinde ilik makinelerinde çalışmış. Eve katkı olsun diye çalışırken çok sevdiği kız kardeşleri Hripsima ve Maryam’a da küçük hediyeler almayı ihmal etmezmiş.
FUTBOL YILLARI
Ortaokulda başarılı olmuş ama esas zirveyi Galata Getronogan Lisesi’nde yapmış. Her yıl okul birincisi olmuş, takdirlerle dönmüş evine. Agop Bey, hasta Fenerbahçeli. Tam 26 yıldır Fenerbahçe Kulübü üyesi. Basketbolu çok seviyormuş. Ama tek kollu olduğu için oynayamamış. ‘Ben de sahada top koştururum’ demiş ve lisede futbola başlamış. Oynayamazsın demişler, aldırmamış. Çok da güzel oynamış. Ve hatta, o devrin ünlü takımı Samatya Gençler Kulübü’nün kadrosuna girmeyi başarmış.
1957’de İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazanınca doğduğu, yeniden hayata döndüğü Cerrahpaşa Hastanesi’nde bulmuş kendini. Kapısından içeri girdiği ilk gün ‘Bir zamanlar beni kurtardı bu hastane, şimdi nöbet sırası bende’ diye düşünmüş. Bu dönemde lise öğrencilerine özel dersler vererek okul parasını kazanmaya devam etmiş. Ayrıca, Cerrahpaşa’nın futbol takımında oynamayı da ihmal etmemiş.
1963’te okul birincisi olarak doktorluk diplomasını almış. Bir yıl Çapa’nın Deri ve Frengi Hastalıkları Kliniği’nde çalışmış. 1964’te Cerrahpaşa’daki Dermatoloji Kürsüsü’nde asistan olarak göreve başlamış. Uzmanlık tezinin başlığı, ‘İmpetigo Herpetiformis Vak’aları Üzerinde Klinik ve Biyoşimik Araştırmalar.’ Ben başlığından bir şey anlamadım, Agop Hoca açıkladı: ‘Uçukla ilgili çok önemli bir çalışmaydı.’
1967’de uzman olmuş. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde başasistan olarak çalışırken üniversite tarafından Ekim 1969’da Almanya’ya gönderilmiş. Dört ayda Almanca’yı öğrenmiş. Hamburg Saar Üniversitesi Dermatoloji Kliniği’nde ünlü dermatolog Prof. Dr. Nödl’ün yanında çalışmaya başlamış. Ayrıca aynı üniversitenin alerji ve histoloji bölümlerinde çalışmış. Kliniklerde gösterdiği başarıdan dolayı, Alman Üniversite Kurulu’nun talebiyle okulda kalma süresi bir yıl daha uzatılmış.
Dr. Kotoğyan, 1952’de geçirdiği kazadan önce çoğu kişi gibi sağ elini kullanırmış. Onu kaybedince sol eliyle iş görebilmek için çok çalışmış. En büyük zorluğu da üniversitedeyken çekmiş. Tek eliyle tüplerden şırıngaya ilaç çekmeyi, bu ilacı hastaya enjekte etmeyi öğrenmek için geceleri hastanede nöbete kalmış, evde portakallara su şırınga edermiş. Dikiş atmayı öğrenmek için ise, evde ne kadar sökük ve yırtık varsa dikermiş. İki yıl içinde tüm bu işleri kimseden yardım almadan tek başına yapıyor hale gelmiş.
1972’de Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’ne geri döndükten bir yıl sonra doçentlik sınavını başarıyla vermiş. 1979’da ise, ‘Akne Vulgaris Vak’alarında İmmunolojik Araştırmalar’ başlıklı teziyle profesör kadrosuna atanmış. Almanca’dan sonra yine kendi çabasıyla, Fransızca ve İngilizce öğrenmiş. Dünyanın birçok ülkesinde dersler, konferanslar vermiş, nam salmış. Özellikle son iki yılda dışarıdan gelen hasta sayısında büyük bir artış olmuş. Uluslararası tıp dergilerinde yayımlanan makalelerinin sayısı 300’ü aşmış, cilt hastalıkları üzerine iki kitap yazmış.
Suzan Hanım’la 1975’te evlenmiş. Üniversiteden emekli olduğu 21 Kasım 2004 günü yaptığı konuşmada ‘İki kişiye teşekkür etmiyorum: Biri beni bu yolun başına kadar getiren anam, diğeri beni şu kürsüye kadar çıkaran eşim Suzan. Teşekkür etmiyorum değil, aslında edemiyorum. Çünkü onlara her şeyimi borçluyum’ demişti.
YURT SEVGİSİ BUDUR
Birçok ülkenin üniversitesinden teklif almış: Almanya, Fransa, Kanada, Amerika... ‘Burada kal, kürsünün başına geç’ demişler. O, bunların hepsini elinin tersiyle geri çevirmiş. ‘Ermeni olduğun için dedeni, fukara olduğun için kolunu kaybettiğin o ülkede ne işin var’ demişler, gülmüş geçmiş. Peki ne düşünmüş? ‘Evet doğrudur: Ülkemde çok acı çektim. Sefaletin dibinde yaşadım. Doğrudur: Dedemi, çocukluğumu, kolumu kaybettim. Ama yolumu kaybetmedim. Bu ülkede yaşayan milyonlarca insandan hiçbir zaman farklı olmadığımı düşündüm. Bu topraklarda yaşayan tüm insanları kardeşim olarak benimsedim. Bir ülkeyi sevmek demek, bu topraklarda geçirdiğin güzel ve iyi günleri sevmek demek değildir. İyi günde ve kötü günde burada olmak, vatanın yanında kalmak demektir yurt sevgisi. Boş başak dik, dolu başak ise eğiktir, derler. Ben hep eğik gezdim şu dünyada. Kibirden nefret ettim. Boş başaklar gibi diklenmedim, caka satmadım, her şeyi biliyorum demedim. Burnumun dikine gitmedim, bilginin ve bilimin ipine sarıldım. İşimi şansa bırakmadım. Çünkü, çok çalıştım ve boşluk bırakmadım.’
DOKTORLUĞA DEVAM
Bu efsane doktor üniversiteye veda ederken şöyle diyordu: ‘32 yılını öğretim üyesi olarak geçirdiğim, 41 yıl üç ay süren üniversitedeki görevim fiilen sona ermiş bulunuyor. İnsanın hissetttiklerini anlatabilmesi oldukça güç. Ayrılık günü gelip çattığında hiç tanımadığınız bir boşluk hissine kapılıyorsunuz. İlk olarak geçmişin yoğunluğu içerisinde hiç gerçekleşmemiş olan bir şey gerçekleşiyor: Annesinin kuzusu Agop, gümüşçüde çalışan Agop, futbolcu, asistan, Almanya’da görev yapan, doçentlik sınavındaki Agop, ilk dersini veren, profesör olan Agop kafa kafaya verip ‘Şimdi ne olacak’ diyorlar. Neden sonra aynı toplantıya emekli Agop gelip de, ‘Hey geçmişin kimlikleri; utanmasanız Agop öldü diyeceksiniz. Şimdi, en büyüğünüz olarak ben, işte buradayım’ diyene kadar...’
Neyse ki Agop Bey tecrübeleriyle şifa dağıtmaya veda etmedi. Osmanbey’deki mimar oğlunun tasarladığı yeni kliniğinde, yine içten, yine mütevazı, çalışmayı sürdürüyor.
Ciğerim Agop, bilesin ki anacığın seninle iftihar ediyor
Prof. Dr. Kotoğyan’ın emekli olduğu gün annesi Makruhi Hanım (87) rahatsız olduğu için törene katılamadı. Kız kardeşi ünlü matematik hocası Hripsime Kotoğyan, kürsüye çıktı ve annelerinin gönderdiği mektubu okudu: ‘Ciğerim Agop. Baban da okuma yazma bilmez idi, ben de. Sen, okudun. Sen hep okudun ve çok çalıştın can parçam. Biz fukaraydık, senin yaptığın şu çok zor yolculukta yanına yetecek kadar azık koyamadık. Bak, burada da açıklıyorum, herkes duysun: Oğlum, sana yeterince yardım edemedik ve ben hep üzüldüm buna. Pek belli etmezdi ama baban da buna çok üzülmüştü. Ama, sen bizim yüzümüzü hiç kara çıkarmadım. Her zorluğun üstesinden geldin. Garip kuşun yuvasını yapan Allah, uçmak istediğini anlayınca sana kanat taktı. Ciğerim Agop, çok çalıştın, çok yoruldun. Sana biraz istirahat et diyeceğim ama biliyorum ki beni dinlemeyeceksin. Şimdi, biraz hastayım ama sen biliyorsun ki yanındayım. Bilesin ki anacığın seninle iftihar ediyor. Baban da şimdi yukarıdan sana bakıyor ve gülüyordur. Ciğerim benim, senin o kara gözlerinden öpüyorum.’
.
